Autumnus iam advenit praeterita aestate.
Mane vesperique frigus omnia pervadit,
mirabiles dies caelo caeruleo fulgente
ultimam aestivalis caloris recordationem praebent.
Aliis diebus canities gravis caelo nubibus velato
nullum radium solis in terram pervenire sinit;
nebula densa omnia obscurat devoratque,
neque quicquam cernis nisi sonitus strepitusque
silentium magnum interdum interrumpentes.
Tempestates oriuntur et magna vi venti omnia
perflant de arboribus folia versicoloria
turbine circumvolantia decutientes.
Variis coloribus et formis crisantemi, daliae,
asteres flores autumnales fulgentes florescunt.

Vinitores uvas maturas carpiunt doliaque suco
pressarum implent ad vinum creandum.
Laeti pompas et dies festos agunt rerum Naturae
pro donis uberibus gratias agentes.
Recordatio defunctorum diebus festis fit;
eorum manes candelis in coemeteriis coluntur.
Sunt, qui in silvis venantes sclopetantesque
mox feras, nonnumquam nimio ardore venandi
caecati collegas suos feriant: Ultio rerum Naturae
pro bestiis, qui se ipsos defendere nequeunt.
Vesperi foris nebula frigoreque oriente placet
lumine candelae in domo sedere, bono vino frui,
musicam audire vel colere, libros legere,
litteras scribere, cum amicis disputare vel ludere.

Rerum Natura ad maturitatem venit, antequam
per hiemale tempus quiescet, dum proximum ver
iterum oriens et florescens expergiscatur.