RUMOR VARIUS
Anno 2005 - fasciculum 152
.
Iohannis mater: “Femina
sum”, dixit, “aere diruta.
Fac bene vendas diviti,
mi fili, vaccam homini!
Sed cave dicas morbidam
et aegram esse bestiam!”
Vendidit vaccam Hansulus.
Rediit domum hilarus.
“Quid”, dixit, “inest manui,
o mater, Hannis callidi?
Magno a me aegrotula
bos venditatast femina.”
Sed mater: “Certe modico
hanc vendidisti pretio!”
Iohannulus puer vaccam minimo vendit.
Cum Hannes fabam huic monstravit,
mater colorem, vae, mutavit
iramque in filiolum
effudit suum plumbeum.
“Bestiam faba unicane,
dic, vendidisti?! Re verane?!”
Et “Caudex!” clamans fabulum
iecit in sterquilinium.
Tum miserum per horam totam
mulcavit parvulum idiotam
aspiratoris (1) subito –
qui hic est mos?! – manubrio.
Mater ira inflammata filio, ut supra videmus,
et manuballistula haud raro terrorem inicit!
Manuballistula ferrum est, quod globos emittit,
quibus et homines et bestiae necari possunt.
Circiter hora decima
iam germinavit fabula.
Quod germen mane crastino
iam altius monte arduo. (2)
Et Hannes: “Nonne stupida
hoc melius, mater; bestia?”
Sed mater “Ubi fabulae,
quas carpam”, dixit, “abditae?
Est fabis nuda arbor illa!”
“Opinio fallit te, mamilla!”,
clamavit Hannes, “folia
sunt insuper aurifera.”
Quod recte dixit! Cum lucebat
sol oriens, mater videbat
sescenta vere folia
ex auro facta candida.
Tum illa: “Illico plebeium
currulum Mini (3) vendam meum
et emam Rollsem Roisium (4). –
Fac aurum carpas! Agedum!”
Ascendit agilissimus
in magnam fabam Hansulus.
Cum cepit magnae arboris
cacumen puer agilis,
res insolens evenit, mira:
vox magna, gravis, atrox, dira
est edita. Quae vox tonavit
et verba illa pronuntiavit:
“MI SANGUIS OLET FA FO FI
HOMUNCULI BRITANNICI!”
Degressus Hannes summa de
immani faba propere.
Clamavit: “O matercula,
in illa faba magica
colossus est, qui naribus
sagacibus est praeditus!”
Hansulus materque gigantem in arbore sedentem conspiciunt
Et mater: “Quid? Nasone aptus
sagaci? Tune mente captus?!”
“Sum minime! Homunculum
olfecit me Britannicum.”
“Quod est haud mirum” vetula
clamavit. “Age, calida
laveris! Abluas fac te!
Quod dixi iam saepissime!
Tu autem imples hirci more
casam terribili odore!”
“Ascende ipsa fabam, quae
cacumen es munditiae!”
“Quod faciam. Sum agilis.
Senectus cruda viridis.”
Ascendit tunica a suris
remota modice impuris.
Odoraretur, FA FO FI,
colossus matrem Hansuli?
Et quando Hannes putida
perciperet vocabula?
Hoc puncto temporis fragorem
audivit, dentium stridorem.
Tum gigas dixit: “Optime
ista sapivit, vera re,
etsi durorum ossium
habebat magnum numerum.”
De matre Hansuli actum nunc est!
“Mehercle!”, Hansulus clamavit,
“Hoc monstrum matrem devoravit!
Quae ergo erat foetida,
ut opinabar, vetula.”
Conspexit fabam Hansulus
auri pretiosi avidus.
Qui sussuravit: “Vera re
necesse est lavari me,
sin aliter me putidum
olfaciet prodigium.”
In balneum se contulit,
ubi capillum abluit
sapone. Corpus et lavavit
et se emunxit. Tum purgavit
et dentes suos, ut est mos.
Tum fragrans exiit ut flos.
Ascendit fabam iterum.
Et virum imma-nissimum,
atrocem secum murmurare
audivit, illa mussitare
verba perplexa: “FI FA FO,
NUNC NEMINEM OLFACIO!”
Cum obdormiret, genibus
per ramum repsit Hansulus.
Qui auro carpto fortunatus
nunc erat, optime nummatus.
Per occasionem salutare
est corpus calida lavare.
De Iohanne fabaque ingentissima fabula
.
Iohannis mater: “Femina
sum”, dixit, “aere diruta.
Fac bene vendas diviti,
mi fili, vaccam homini!
Sed cave dicas morbidam
et aegram esse bestiam!”
Vendidit vaccam Hansulus.
Rediit domum hilarus.
“Quid”, dixit, “inest manui,
o mater, Hannis callidi?
Magno a me aegrotula
bos venditatast femina.”
Sed mater: “Certe modico
hanc vendidisti pretio!”
Iohannulus puer vaccam minimo vendit.
Cum Hannes fabam huic monstravit,
mater colorem, vae, mutavit
iramque in filiolum
effudit suum plumbeum.
“Bestiam faba unicane,
dic, vendidisti?! Re verane?!”
Et “Caudex!” clamans fabulum
iecit in sterquilinium.
Tum miserum per horam totam
mulcavit parvulum idiotam
aspiratoris (1) subito –
qui hic est mos?! – manubrio.
Mater ira inflammata filio, ut supra videmus,
et manuballistula haud raro terrorem inicit!
Manuballistula ferrum est, quod globos emittit,
quibus et homines et bestiae necari possunt.
Circiter hora decima
iam germinavit fabula.
Quod germen mane crastino
iam altius monte arduo. (2)
Et Hannes: “Nonne stupida
hoc melius, mater; bestia?”
Sed mater “Ubi fabulae,
quas carpam”, dixit, “abditae?
Est fabis nuda arbor illa!”
“Opinio fallit te, mamilla!”,
clamavit Hannes, “folia
sunt insuper aurifera.”
Quod recte dixit! Cum lucebat
sol oriens, mater videbat
sescenta vere folia
ex auro facta candida.
Tum illa: “Illico plebeium
currulum Mini (3) vendam meum
et emam Rollsem Roisium (4). –
Fac aurum carpas! Agedum!”
Ascendit agilissimus
in magnam fabam Hansulus.
Cum cepit magnae arboris
cacumen puer agilis,
res insolens evenit, mira:
vox magna, gravis, atrox, dira
est edita. Quae vox tonavit
et verba illa pronuntiavit:
“MI SANGUIS OLET FA FO FI
HOMUNCULI BRITANNICI!”
Degressus Hannes summa de
immani faba propere.
Clamavit: “O matercula,
in illa faba magica
colossus est, qui naribus
sagacibus est praeditus!”
Hansulus materque gigantem in arbore sedentem conspiciunt
Et mater: “Quid? Nasone aptus
sagaci? Tune mente captus?!”
“Sum minime! Homunculum
olfecit me Britannicum.”
“Quod est haud mirum” vetula
clamavit. “Age, calida
laveris! Abluas fac te!
Quod dixi iam saepissime!
Tu autem imples hirci more
casam terribili odore!”
“Ascende ipsa fabam, quae
cacumen es munditiae!”
“Quod faciam. Sum agilis.
Senectus cruda viridis.”
Ascendit tunica a suris
remota modice impuris.
Odoraretur, FA FO FI,
colossus matrem Hansuli?
Et quando Hannes putida
perciperet vocabula?
Hoc puncto temporis fragorem
audivit, dentium stridorem.
Tum gigas dixit: “Optime
ista sapivit, vera re,
etsi durorum ossium
habebat magnum numerum.”
De matre Hansuli actum nunc est!
“Mehercle!”, Hansulus clamavit,
“Hoc monstrum matrem devoravit!
Quae ergo erat foetida,
ut opinabar, vetula.”
Conspexit fabam Hansulus
auri pretiosi avidus.
Qui sussuravit: “Vera re
necesse est lavari me,
sin aliter me putidum
olfaciet prodigium.”
In balneum se contulit,
ubi capillum abluit
sapone. Corpus et lavavit
et se emunxit. Tum purgavit
et dentes suos, ut est mos.
Tum fragrans exiit ut flos.
Ascendit fabam iterum.
Et virum imma-nissimum,
atrocem secum murmurare
audivit, illa mussitare
verba perplexa: “FI FA FO,
NUNC NEMINEM OLFACIO!”
Cum obdormiret, genibus
per ramum repsit Hansulus.
Qui auro carpto fortunatus
nunc erat, optime nummatus.
Per occasionem salutare
est corpus calida lavare.
(1) Aspirator: instrumentum domesticum, quo pulvis et cetera suguntur.
(2) E minimis seminibus nascuntur ingentia. Ex fabula arbor facta est.
(3) Currulus Mini(cooperensis): autocurrulus plebeius Britannicus plerumque ab adulescentibus litterarum studiosis argenti pauperibus gubernatus.
(4) Rolls Roisius: autocurrus Lemovicensis sumptuosissimus in Britannia fabricatus.
(2) E minimis seminibus nascuntur ingentia. Ex fabula arbor facta est.
(3) Currulus Mini(cooperensis): autocurrulus plebeius Britannicus plerumque ab adulescentibus litterarum studiosis argenti pauperibus gubernatus.
(4) Rolls Roisius: autocurrus Lemovicensis sumptuosissimus in Britannia fabricatus.
Roald Dahl, Revolving Rhymes
Versiculi Horribiles a
Francisco Schlosser Rhenano-Palatinensi
in sermonem Latinum conversi
imagunculisque lepidis exornati
Versiculi Horribiles a
Francisco Schlosser Rhenano-Palatinensi
in sermonem Latinum conversi
imagunculisque lepidis exornati